Σκοπός καλλιέργειας.
Τα ρεβίθια καλλιεργούνται αποκλειστικά για τα σπέρματα τους, πού χρησιμοποιούνται για τροφή του άνθρωπου ξερά μαγειρεμένα και σπανιότερα χλωρά Μεγάλη χρησιμοποίησης των ρεβιθιών γίνεται, για τα στραγάλια, για νοθεία του καφέ και τέλος σε μικρά ποσά στην αρτοποιία για ετοίμασμα της μαγιάς του εφταζύμου ψωμιού.
Ποικιλίες.
Οι αρχαίοι ξεχώριζαν, κατά το Θεόφραστο διάφορες ποικιλίες ρεβιθιών καθώς τούς κριούς, οροβιαίους, μέλανας, πυρούς και λευκούς. Σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς καλλιεργούμε στην Ελλάδα τα άσπρα ρεβίθια με σπέρματα άσπρα κιτρινωπά και άσπρα άνθη. Σε άλλες χώρες όμως καλλιεργούνται κι' άλλες ποικιλίες καθώς 1) τα κόκκινα με τριανταφυλλί, προς το κόκκινο άνθη και κόκκινα καστανά σπέρματα. Τα ρεβίθια αυτά είναι πιο πρώιμα, 2) τα μαύρα με σκούρα κόκκινα άνθη και μαύρα σπέρματα.
Τέλος τα ρεβίθια τον Μαρόκου, πού ανήκουν στο ίδιο βοτ. είδος με τα δικά μας, μόνο πού είναι διπλάσια σχεδόν στο μέγεθος και πολύ οψιμότερα.
Κλίμα.
Τα ρεβίθια είναι φυτά μάλλον των θερμών χωρών. Απαιτούν άθροισμα θερμοκρασίας μεγαλύτερων από των φασολιών για να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Στα κρύα δεν αντέχουν, απ' εναντίας όμως αντέχουν πολύ στις πολλές ζέστες και στην ξηρασία. Απεναντίας οι περιφέρειες που έχουν ,υγρή ατμόσφαιρα (παραθαλάσσιες, παραλίμνιες κτλ.) είναι όλως διόλου ακατάλληλες για τα ρεβίθια.
Έδαφος.
Τα στεγνά βαθειά αμμοχαλικώδη εδάφη είναι τα καταλληλότερα για τα ρεβίθια.. Τα πολύ αργιλώδη, σφιχτά εδάφη, τα τυρφώδη εδάφη, πού νεροκρατάνε είναι πολύ ακατάλληλα για τα ρεβίθια, Δίνουνε καρπό σκληρό και κακόβραστο. Προτιμάνε τις πλαγιές, πού στραγγάν ευκολότερα, με πλούσια όμως και βαθειά εδάφη.
Ανάγκες σε θρεφτικά στοιχεία.
Η χημική σύσταση των ρεβιθιών σε θρεφτικά στοιχεία είναι ή ακόλουθη :
Άζωτο 35, 28 στα χίλια κάλι 9,51 στα χίλια Φωσφορικόν όξύ 9,5 στα χίλια ασβέστη 1,39 στα χίλια. Καθώς βλέπουμε τα ρεβίθια δεν είναι απαιτητικά σε θρεφτικά στοιχεία.
Μια πολύ καλή συγκομιδή ρεβίθια ενός στρέμματος δεν παίρνει από το έδαφος περισσότερο από 10,5 χιλ. άζωτο, 2,85 χιλ. κάλι, 2,82 χιλ. φωσφ. οξύ και 0,4 χιλ, ασβέστη.
Τα παραδέχονται πολλοί εξαντλητικά του εδάφους. Τούτο συμβαίνει γιατί χρειάζονται μεγάλα ποσά νερού και γιατί δεν αφομοιώνουν αρκετά ζωηρά το άζωτο της ατμόσφαιρας, όπως τ' άλλα όσπρια, κι' έτσι, απορροφούν από το έδαφος όλο το νιτροποιημένο άζωτο.
Τα ρεβίθια έχουν ανάγκην από αζωτούχα λιπάσματα, διαλυτά. Το οργανικό άζωτο δε φέρνει σπουδαία αποτελέσματα όπως το νιτρικό κυρίως. Τα ρεβίθια επίσης είναι πιο ευαίσθητα στα θειικά άλατα απ' όλα τ' άλλα όσπρια, γι' αυτό πρέπει να τ' αποφεύγουμε το θειικό Κάλι. Αν δεν έχουμε χλωριούχο προτιμότερο να μη βάζουμε.30 χιλιόγρ. νίτρο 15-0-0 αρκούν. Αν το έδαφος είναι πολύ φτωχό σε ποτάσα προσθέτουμε και 10 χιλιογρ. χλωριούχο κάλι ή 30-40 χιλιόγρ. του 4-12-3.
Καλλιέργεια.
Το έδαφος προετοιμάζεται όπως για όλα τα ανοιξιάτικα όσπρια. Συνήθως σπέρνεται τό Μάρτη και μόνον όταν ένα μέρος έχει πολύ γλυκό χειμώνα μπορεί να σπαρθεί και το φθινόπωρο.
Σπέρνεται στα πεταχτά ή σε γραμμές με απόσταση 60—75 εκατοστών. 10 ως 12 όκ. σπόρος στο στρέμμα αρκεί.Κατά τα τέλη του Απρίλη και το Μάη σκαλίζουμε μίαν η δύο φορές.
Η συγκομιδή γίνεται μόλις πάρουνε τα σπέρματα το τελικό τους μέγεθος, όσον είναι πράσινα όμως ακόμα. Άμα ξεραθούνε στο χωράφι και τα χτυπήσει ό ήλιος γίνονται κακόβραστα. Το μάζεμα γίνεται με ξερίζωμα των φυτών. Δένονται δεμάτια και μεταφέρονται να ξεραθούν στον ίσκιο. Άμα ξεραθούνε κοπανίζονται.
Τα ρεβίθια καλλιεργούνται αποκλειστικά για τα σπέρματα τους, πού χρησιμοποιούνται για τροφή του άνθρωπου ξερά μαγειρεμένα και σπανιότερα χλωρά Μεγάλη χρησιμοποίησης των ρεβιθιών γίνεται, για τα στραγάλια, για νοθεία του καφέ και τέλος σε μικρά ποσά στην αρτοποιία για ετοίμασμα της μαγιάς του εφταζύμου ψωμιού.
Ποικιλίες.
Οι αρχαίοι ξεχώριζαν, κατά το Θεόφραστο διάφορες ποικιλίες ρεβιθιών καθώς τούς κριούς, οροβιαίους, μέλανας, πυρούς και λευκούς. Σήμερα σχεδόν αποκλειστικώς καλλιεργούμε στην Ελλάδα τα άσπρα ρεβίθια με σπέρματα άσπρα κιτρινωπά και άσπρα άνθη. Σε άλλες χώρες όμως καλλιεργούνται κι' άλλες ποικιλίες καθώς 1) τα κόκκινα με τριανταφυλλί, προς το κόκκινο άνθη και κόκκινα καστανά σπέρματα. Τα ρεβίθια αυτά είναι πιο πρώιμα, 2) τα μαύρα με σκούρα κόκκινα άνθη και μαύρα σπέρματα.
Τέλος τα ρεβίθια τον Μαρόκου, πού ανήκουν στο ίδιο βοτ. είδος με τα δικά μας, μόνο πού είναι διπλάσια σχεδόν στο μέγεθος και πολύ οψιμότερα.
Κλίμα.
Τα ρεβίθια είναι φυτά μάλλον των θερμών χωρών. Απαιτούν άθροισμα θερμοκρασίας μεγαλύτερων από των φασολιών για να αναπτυχθούν και να ωριμάσουν. Στα κρύα δεν αντέχουν, απ' εναντίας όμως αντέχουν πολύ στις πολλές ζέστες και στην ξηρασία. Απεναντίας οι περιφέρειες που έχουν ,υγρή ατμόσφαιρα (παραθαλάσσιες, παραλίμνιες κτλ.) είναι όλως διόλου ακατάλληλες για τα ρεβίθια.
Έδαφος.
Τα στεγνά βαθειά αμμοχαλικώδη εδάφη είναι τα καταλληλότερα για τα ρεβίθια.. Τα πολύ αργιλώδη, σφιχτά εδάφη, τα τυρφώδη εδάφη, πού νεροκρατάνε είναι πολύ ακατάλληλα για τα ρεβίθια, Δίνουνε καρπό σκληρό και κακόβραστο. Προτιμάνε τις πλαγιές, πού στραγγάν ευκολότερα, με πλούσια όμως και βαθειά εδάφη.
Ανάγκες σε θρεφτικά στοιχεία.
Η χημική σύσταση των ρεβιθιών σε θρεφτικά στοιχεία είναι ή ακόλουθη :
Άζωτο 35, 28 στα χίλια κάλι 9,51 στα χίλια Φωσφορικόν όξύ 9,5 στα χίλια ασβέστη 1,39 στα χίλια. Καθώς βλέπουμε τα ρεβίθια δεν είναι απαιτητικά σε θρεφτικά στοιχεία.
Μια πολύ καλή συγκομιδή ρεβίθια ενός στρέμματος δεν παίρνει από το έδαφος περισσότερο από 10,5 χιλ. άζωτο, 2,85 χιλ. κάλι, 2,82 χιλ. φωσφ. οξύ και 0,4 χιλ, ασβέστη.
Τα παραδέχονται πολλοί εξαντλητικά του εδάφους. Τούτο συμβαίνει γιατί χρειάζονται μεγάλα ποσά νερού και γιατί δεν αφομοιώνουν αρκετά ζωηρά το άζωτο της ατμόσφαιρας, όπως τ' άλλα όσπρια, κι' έτσι, απορροφούν από το έδαφος όλο το νιτροποιημένο άζωτο.
Τα ρεβίθια έχουν ανάγκην από αζωτούχα λιπάσματα, διαλυτά. Το οργανικό άζωτο δε φέρνει σπουδαία αποτελέσματα όπως το νιτρικό κυρίως. Τα ρεβίθια επίσης είναι πιο ευαίσθητα στα θειικά άλατα απ' όλα τ' άλλα όσπρια, γι' αυτό πρέπει να τ' αποφεύγουμε το θειικό Κάλι. Αν δεν έχουμε χλωριούχο προτιμότερο να μη βάζουμε.30 χιλιόγρ. νίτρο 15-0-0 αρκούν. Αν το έδαφος είναι πολύ φτωχό σε ποτάσα προσθέτουμε και 10 χιλιογρ. χλωριούχο κάλι ή 30-40 χιλιόγρ. του 4-12-3.
Καλλιέργεια.
Το έδαφος προετοιμάζεται όπως για όλα τα ανοιξιάτικα όσπρια. Συνήθως σπέρνεται τό Μάρτη και μόνον όταν ένα μέρος έχει πολύ γλυκό χειμώνα μπορεί να σπαρθεί και το φθινόπωρο.
Σπέρνεται στα πεταχτά ή σε γραμμές με απόσταση 60—75 εκατοστών. 10 ως 12 όκ. σπόρος στο στρέμμα αρκεί.Κατά τα τέλη του Απρίλη και το Μάη σκαλίζουμε μίαν η δύο φορές.
Η συγκομιδή γίνεται μόλις πάρουνε τα σπέρματα το τελικό τους μέγεθος, όσον είναι πράσινα όμως ακόμα. Άμα ξεραθούνε στο χωράφι και τα χτυπήσει ό ήλιος γίνονται κακόβραστα. Το μάζεμα γίνεται με ξερίζωμα των φυτών. Δένονται δεμάτια και μεταφέρονται να ξεραθούν στον ίσκιο. Άμα ξεραθούνε κοπανίζονται.
