Πάνω στο θέμα για κατάλληλες καλλιέργειες έχουν διασταυρωθεί πολλές γνώμες. Υπάρχουν πολλές τακτικές αλλά δεν έχουν πάντα επιτυχία. Πολλοί ειδικοί πάνω σε αυτό το θέμα προτείνουν διάφορες τακτικές οι οποίες αφορούν την ενδυνάμωση του εδάφους και των δέντρων, τρόπους αντικατάστασης των βιομηχανικών λιπασμάτων καθώς και τους εμβολιασμούς των δέντρων και τη χρησιμότητα τους. Επίσης γίνονται αναφορές και στους εχθρούς των δέντρων και των ασθενειών των δέντρων.Όλα αυτά γράφονται σε αυτό το κείμενο .
Εκτός από αυτά γίνεται σύγκριση του κλίματος της Κούβας και της Κρήτης και την καταλληλότητα τους για καλλιέργεια.
Στον οπωρώνα θα φυτεύουμε κοντά στις ρίζες των δέντρων κηπευτικά τα οποία θα εμπλουτίζουν το έδαφος με άζωτο. Αν το έδαφος έχει μέσα ρίζες από προηγούμενα δέντρα που ήταν φυτεμένα δεν πρέπει να απομακρυνθούν γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να ζημιώνουμε το έδαφος. Ο εμβολιασμός (κέντρισμα) είναι βλαβερός για τα δέντρα γιατί γίνονται δέντρα νάνοι και χρειάζονται περισσότερα λιπάσματα. Για να εγκαταστήσουμε ένα φυσικό οπωρώνα πρέπει να σκάψουμε μεγάλους λάκκους, εδώ και εκεί ανάμεσα στα κούτσουρα των κομμένων δέντρων και να φυτέψουμε ακλάδευτα δεντριά και σπόρους φρούτων αφήνοντας τα χωρίς φροντιδα.Το έδαφος πρέπει να μεταβληθεί από μια μικρή ανόργανη ύλη σε οργανικό ζωντανό υλικο.καλλιεργεια του εδάφους με τριφύλλι τύπος Λατίνο φυτά όπως ακακία και μηδικη.Το τριφύλλι δεν καταπνίγει την υπόλοιπη βλαστηση.Επισης η χορήγηση φυσικών λιπασμάτων άχυρου κριθαριού είναι ευεργετική για τα δέντρα.
Μπορούμε να ρίξουμε μεγάλες ποσότητες ακατέργαστης οργανικής ουσίας και οργανικού λιπάσματος στο χωράφι. Τα οπωροφόρα τα οποία μεγαλώνουν σε τεχνητά προετοιμασμένο έδαφος με τεχνητά λιπάσματα είναι αναπόφευκτα αδύνατα και γίνονται είτε Νανά είτε ψηλόλιγνα και ανίκανα να ζήσουν η φυσική διάρκεια της ζωής τους. Αν το έδαφος είναι όξινο εφαρμόζει άσβεστη ή παίρνει μέτρα για να αποτρέψει την υπερβολική πρόσληψη μαγγανίου ή μια έλλειψη σε φωσφόρο ή μαγνησιο.Και αν ο αερισμός του εδάφους είναι φτωχός , η αναπτυψη του ριζικού συστήματος μικρή ή υπάρχει ανεπαρκής ποσότητα ψευδάργυρου παίρνονται διορθωτικά μέτρα όπως η προσθήκη ψευδάργυρου. Αλλά αν αντίθετα το έδαφος γίνεται αλκαλικό αυτό έχει συνέπεια να δημιουργηθεί έλλειψη ψευδάργυρου και μαγγανίου. Έτσι ώστε ακόμα και η διόρθωση της εδαφικής οξύτητας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στη φύση τα δέντρα δέχονται συνεχώς επιθέσεις και προσβάλλονται από έντομα και ασθένειες , αλλά η πλατιά αποδεκτή άποψη ότι αν δεν ραντίσει τα δέντρα του ο παραγωγός αυτά θα υποκύψουν και θα πεθάνουν από τις ασθένειες. Υπάρχουν αρκετά οπωροφόρα δέντρα που μπορούν να μεγαλώσουν χωρίς ψεκασμούς μολονότι ανθεκτικά είδη. Όπως η ροδακινιά , η αχλαδιά , το αμπέλι και η μανταρινιά Σατσουμα. Είναι δυνατόν να μην απαιτούν ισχυρά φυτοφάρμακα είναι ανάγκη να δώσουμε προσοχή σε ορισμένους εχθρούς.
Υπάρχουν πολλοί εχθροί των οπωροφόρων όπως άκαρδα ή ήσερια ή αφειδές διάφορα ξυλοφάγο σκαθάρια των αμπελιών και άλλα έντομα όπως καλεμβολα και σκωληκοειδείς προνύμφες κολεόπτερων που τρέφονται από τους καρπούς. Το κλάδεμα είναι η πιο δύσκολη από τις τεχνικές στις οποίες ασκούνται οι φρουτοπαραγωγή. Όταν σταματήσουμε το κλάδεμα σε ένα οπωροφόρο δέντρο το σχήμα του δέντρου γίνεται συγκεχυμένο οι κύριοι βραχίονες εμπλέκονται και το φύλλωμα γίνεται πυκνό περιπλέκοντας την όλη διαχείριση του οπωρώνα. Ισχυροί ψεκασμοί με φυτοφάρμακα γίνονται αναποτελεσματικοί καθώς το δέντρο μεγαλώνει τα κλαδιά γίνονται μακριά και μπλέκονται με τα κλαδιά των γειτονικών δέντρων. Το ηλιακό φως παύει να διεισδύει στη φυλλωσιά των χαμηλότερων κλαδιών με αποτέλεσμα αυτά να εξασθενίζουν. Ο αερισμός είναι φτωχός και ενθαρρύνει στις προσβολές από αρρώστιες και εχθρούς. Κλαδιά που ξεραίνονται καθώς και νέκρα αφθονούν. Καρποί σχηματίζονται μόνο στην επιφάνεια του δέντρου είναι πολύ πιθανό ότι οι παραγωγοί έχοντας παρατηρήσει αυτά να συμβαίνουν στον οπωρώνα έφτασαν να θεωρούν το κλάδεμα απόλυτα αναγκαίο. Ένα άλλο κίνητρο για κλάδεμα έχει να κάνει με τη σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη του δέντρου και την καρποφορία. Όταν η ανάπτυξη του δέντρου είναι πολύ μεγάλη, το δέντρο φέρνει πολλή καρπό, από την άλλη μεριά, όταν ένα δέντρο φέρνει πολλή καρπό η ανάπτυξη μειώνεται. Σε χρονιές που αναμένεται μικρή παραγωγή κλαδεύει κανείς για να αυξήσει την καρποθεση και την παραγωγή φρούτων υψηλής ποιότητας αλλά σε χρονιές που ένα δέντρο δείχνει ότι θα φορτωθεί πολύ τότε πρέπει να κλαδευτεί για να αυξηθεί η ζωηρότητα του και να αναπτυχθεί. Ρίξτε μια μάτια στα πεύκα και στους κέρδους που μεγαλώνουν σε φυσικά δάση. Οι κορμοί αυτών των δέντρων ποτέ δεν διακλαδίζονται ή στρεβλώνονται εφόσον δεν κόβονται ή παθαίνουν ζημίες. Τι θα συμβεί όταν απλώς αφήσουμε τα οπωροφόρα δέντρα και τα πεύκα του να μεγαλώσουν στο πλήρες μέγεθος τους κάτω από φυσικές συνθήκες? Ο σκοπός ακριβώς των οποίων ο φρουτοπαραγωγος ή ο κηπουρός επιδιώκει με το κλάδεμα επιτυγχάνεται με φυσικό τρόπο από το ίδιο το δέντρο χωρίς μπλέξιμο συνωστισμό και ξήρανση κλαδιών. Αν είχαμε αφήσει το λωτό, τη ροδακινιά, την πορτοκαλιά, να μεγαλώσουν από μόνα τους δεν θα υπήρχε ποτέ η ανάγκη να κόψουν τους κορμούς με πριόνι ή να κλαδέψουμε κλαδιά για να ελέγξουμε την ακανόνιστη ανάπτυξη. Οι επιστήμονες λενε ότι το φυσικό σχήμα ενός εσπεριδοειδούς δέντρου είναι ημισφαιρικό με αρκετούς πρωτεύοντες βραχίονες. Οι φρουτοκαλλιεργητες δεν προσπάθησαν ποτέ να μεγαλώσουν οπωροφόρα δέντρα με το φυσικό τους σχήμα. Πολλοί αντιλαμβάνονται κάπως αόριστα το φυσικό σχήμα ενός παραμελημένου δέντρου. Υπάρχει όμως τεραστία διάφορα ανάμεσα στα δυο. Κατά κάποιον τρόπο το πραγματικό σχήμα ενός δέντρου μπορεί να είναι άγνωστο στον άνθρωπο. Οι φρουτοκαλλιεργητες κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι λαμβάνοντας υπόψη εργασίες όπως η συγκομιδή το ράντισμα με φυτοφάρμακα και η απολύμανση με υποκαπνισμο, το ιδανικό σχήμα ενός εσπεριδοειδούς που μεγαλώνει σε οπωρώνα στην πλάγια είναι το κυπελλοειδές με ύψος το πολύ 3 μέτρα και διάμετρο 4,5 μέτρα. Το κλάδεμα ήταν πάντοτε μια εργασία που οι οπωροκαλλιεργητές πίστευαν ότι έπρεπε να κάνουν για να δώσουν στο δέντρο το σχήμα που θεωρούσαν ιδανικό για όλες τις άλλες εργασίες στον οπωρώνα. Το κλάδεμα είναι αναγκαίο και για άλλο λόγο επίσης. Όπως το μεταφυτευμένο πεύκο του βουνού που ο κηπουρός αφαιρεί τη κορφή του με το ψαλίδι, έτσι και το δέντρο από τη στιγμή που θα κλαδευτεί έστω και μια φορά δεν μπορεί να μείνει χωρίς φροντίδα.
