Οι καρποί του εσπεριδοειδούς ανήκουν στην οικογένεια Ruteceae, και συμπεριλαμβάνουν διάφορους τύπους φρούτων και προϊόντων: πορτοκάλια, μανταρίνια, κλημεντίνες, γκρέιπφρουτ κ.α. (πίνακας 1)
Η καταγωγή των εσπεριδοειδών δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, αν και η πλειονότητα των ερευνητών την τοποθετεί στη ΝΑ Ασία, τουλάχιστον 4000 χρόνια π.Χ.
Τα δέντρα των εσπεριδοειδών είναι ακανθώδη, μικρού ύψους (4-9μ.), στρογγυλά στην εμφάνιση, αειθαλή, και αναπτύσσονται σε κλίματα τροπικά και ημιτροπικά. Αφού αυτή η πολυετής παραγωγή δεν αντέχει το ψυχρό κλίμα, οι καρποί των εσπεριδοειδών συλλέγονται συνήθως στην περιοχή που ορίζεται από γεωγραφικό πλάτος 40° Β έως 40° Ν. Συνεπώς, φύονται σε κλίματα <Μεσογειακού> τύπου.
Οι καρποί του εσπεριδοειδούς ανήκουν στην οικογένεια Ruteceae, και συμπεριλαμβάνουν διάφορους τύπους φρούτων και προϊόντων: πορτοκάλια, μανταρίνια, κλημεντίνες, γκρέιπφρουτ κ.α. (πίνακας 1)Η καταγωγή των εσπεριδοειδών δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια, αν και η πλειονότητα των ερευνητών την τοποθετεί στη ΝΑ Ασία, τουλάχιστον 4000 χρόνια π.Χ.
Τα δέντρα των εσπεριδοειδών είναι ακανθώδη, μικρού ύψους (4-9μ.), στρογγυλά στην εμφάνιση, αειθαλή, και αναπτύσσονται σε κλίματα τροπικά και ημιτροπικά. Αφού αυτή η πολυετής παραγωγή δεν αντέχει το ψυχρό κλίμα, οι καρποί των εσπεριδοειδών συλλέγονται συνήθως στην περιοχή που ορίζεται από γεωγραφικό πλάτος 40° Β έως 40° Ν. Συνεπώς, φύονται σε κλίματα <Μεσογειακού> τύπου.
Ρίζες:Η αρχική ρίζα βλασταίνει από ένα γονιμοποιημένο σπόρο σε ευθεία προς τα κάτω και, αν δεν παρεμποδιστεί, γίνεται πασαλώδης. Άλλες ρίζες είναι πλάγιες ή ρίζες-σκαπανείς. Και τα δύο είδη κύριων ριζών διακλαδίζονται, διαμορφώνοντας εν τέλει ινώδες ριζικό σύστημα.
Το αν μια ρίζα ή βλαστός πρωτοεμφανιστεί στο τέλος του χειμώνα ή στην αρχή της άνοιξης, εξαρτάται από τη θερμοκρασία του εδάφους σε μια δεδομένη περιοχή καλλιέργειας. Αν η θερμοκρασία στο έδαφος είναι μέτρια, μπορεί οι ρίζες πρώτα να κοκκινίσουν. Οι άκρες των ριζών εμφανίζονται ελαφρώς χρωματισμένες μόνο στη διάρκεια της δραστικής επιμήκυνσης.
Κατά τη διάρκεια των περιόδων ύπνωσης των ριζών, ακόμα και η άκρη της ρίζας μονώνεται. Η κήλη συχνά εποικίζεται από φαινομενικά αβλαβή μυκητησιακά μυκήλια και επιπροσθέτως, υπάρχει κανονικά μια ευνοϊκή μυκοριζική σχέση. Από τις ρίζες των εσπεριδοειδών λείπουν ελαιώδεις αδένες και γενικά έχουν λίγα τριχοειδή ριζικά. Τα τριχοειδή ριζικά χάνονται καθώς μεγαλώνουν οι ινώδεις ρίζες μες στο έδαφος. Μεγάλο ποσοστό του ριζικού συστήματος μπορεί να βρίσκεται κοντά στην επιφάνεια του εδάφους, καθιστώντας το ευαίσθητο σε βαθιές καλλιέργειες.
Είναι φυσικό κάποιες ρίζες να νεκρώνονται και να αντικαθίστανται, ακόμα και στα υγιή δέντρα.
Οι ρίζες των περισσότερων εσπεριδοειδών γρήγορα στερούνται το άμυλο και άλλες ουσιώδεις πηγές θρεπτικών συστατικών αν αναπτυχθεί αδυναμία στον κορμό του δέντρου.
Κορμός:Η μορφή του κορμού και της κορυφής του εσπεριδοειδούς προσδιορίζεται από ποικίλους παράγοντες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται η έμφυτη συμπεριφορά του φυτωρίου, του ριζικού υλικού, του διαστήματος μεταξύ των δέντρων και της ηλικίας, των πρακτικών κλαδέματος, το βαθμό ανάπτυξης που προκύπτει από το πότισμα και τη θρέψη, και την προέλευση του μοσχεύματος.
Φύλλα:Η ανώτερη επιδερμίδα έχει σχετικά παχύ δέρμα και οι πόροι είναι είτε εντελώς ανύπαρκτοι, είτε συγκεντρωμένοι στο κύριο νεύρο. Το μεσοφύλλιο φράγμα (ανώτερα στρώματα κυττάρων) αποτελείται από σφιχτά κύτταρα σε δύο στρώματα με διάσπαρτους κρυσταλλώδεις ιδιοβλαστους ασβεστούχου οξαλικού οξέος. Το σπογγώδες μεσοφύλλιο (χαμηλότερα στρώματα κυττάρων) έχουν βάθος περίπου οκτώ κελιών και μεγάλα διαστήματα αέρα. Η κατώτερη επιδερμίδα περιέχει πολυάριθμους πόρους. Η επιδερμίδα υπερκαλύπτει τους πόρους και σχηματίζει έναν εξωτερικό πορώδη θάλαμο στον οποίο μπορεί στο τέλος να σχηματιστεί ένα ρητινώδες κάλυμμα. Οι ελαιοφόροι αδένες βρίσκονται κάτω από τα κύτταρα της επιδερμίδας και είναι περισσότεροι κοντά στην άνω επιφάνεια του φύλλου.
Καρποί:
Ο καρπός του εσπεριδοειδούς ονομάζεται εσπερίδιο και έχει ποικίλες μορφές και μεγέθη (από στρογγυλό έως ωοειδές), άρωμα, γεύση και χυμό
Μια τομή στον καρπό μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε τα εξής διαφορετικά στρώματα:
Eπικάρπιο ή Flavedo: Τραχύ, γερό δέρμα με λαμπερό χρώμα (κίτρινο έως πορτοκαλί), που καλύπτει τον καρπό και τον προστατεύει από καταστροφές. Οι αδένες του περιέχουν αιθέρια έλαια που δίνουν στον καρπό το περίφημο άρωμα.
Μεσοκάρπιο ή Albedo: Λευκό, παχύ και σπογγώδες στρώμα που μαζί με το επικάρπιο σχηματίζει το περικάρπιο ή φλούδα του καρπού.
Ενδοκάρπιο: Tο εσωτερικό μέρος, σαρκώδες μέρος που χωρίζεται σε φέτες ή σάκους χυμού (με ή χωρίς σπόρους, ανάλογα με την ποικιλία). Το μέρος αυτό είναι πλούσιο σε διαλυτά σάκχαρα, σημαντικές ποσότητες βιταμίνης C, πηκτίνη, ίνες, διάφορα οργανικά οξέα και άλας ποτασίου, που δίνουν στο φρούτο τη χαρακτηριστική όξινη γεύση.
